Təkfirdə ehtiyatlı olmağa aid hədislər

حَدَّثَنَا إِسْمَاعِيلُ قَالَ: حَدَّثَنَا مَالِكٌ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ دِينَارٍ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: أَيُّمَا رَجُلٌ قَالَ لِأَخِيهِ: كَافِرٌ، فَقَدْ بَاءَ بِهَا أَحَدُهُمَا.

Abdullah ibn Ömər (Allah ondan razı olsun) rəvayət edir ki, Allah Elçisi (salləllahu aleyhi və səlləm) belə bu­yurmuşdur: “Hər kim (din) qardaşına: “Kafir”– deyərsə, ikisindən biri hə­min gü­nahla geri dönər”. (əl-Buxari “Ədəbul-Mufrad” 439; əl-Buxari, 6104; Muslim, 111; Əhməd, 2/ 18).

حَدَّثَنَا سَعِيدُ بْنُ دَاوُدَ قَالَ: حَدَّثَنَا مَالِكٌ، أَنَّ نَافِعًا حَدَّثَهُ، أَنَّ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عُمَرَ أَخْبَرَهُ، أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ: إِذَا قَالَ لِلْآخَرِ: كَافِرٌ، فَقَدْ كَفَرَ أَحَدُهُمَا، إِنْ كَانَ الَّذِي قَالَ لَهُ كَافِرًا فَقَدْ صَدَقَ، وَإِنْ لَمْ يَكُنْ كَمَا قَالَ لَهُ فَقَدْ بَاءَ الَّذِي قَالَ لَهُ بِالْكُفْرِ.

Abdullah ibn Ömər (Allah ondan razı olsun) rəvayət edir ki, Allah Elçisi (salləllahu aleyhi və səlləm) demiş­dir: “(Bir adam) başqasına “kafir” deyərsə, ikisindən biri küfr et­miş olar. Əgər qəsd etdiyi adam kafirdirsə, demək, (bunu deyən adam) doğru söy­lə­mişdir. Yox əgər onun dediyi kimi deyilsə, onda ona de­di­yi küfr sö­zü özünə qayıdır”. (əl-Buxari “Ədəbul-Mufrad” 440).

حَدَّثَنَا أَبُو مَعْمَرٍ قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الْوَارِثِ، عَنِ الْحُسَيْنِ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُرَيْدَةَ قَالَ: حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ يَعْمَرَ، أَنَّ أَبَا الأَسْوَدِ الدِّيلِيَّ حَدَّثَهُ، أَنَّهُ سَمِعَ أَبَا ذَرٍّ قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: لاَ يَرْمِي رَجُلٌ رَجُلًا بِالْفُسُوقِ، وَلاَ يَرْمِيهِ بِالْكُفْرِ، إِلاَّ ارْتَدَّتْ عَلَيْهِ، إِنْ لَمْ يَكُنْ صَاحِبُهُ كَذَلِكَ.

Əbu Zərr (Allah ondan razı olsun) demişdir: “Mən Peyğəmbərin (salləllahu aleyhi və səlləm) belə dediyini eşitmişəm: “Adam başqa birisini fasiqlikdə və ya küfrdə ittiham edərsə və ittiham edi­lən adam belə olmazsa, (bu ittiham) onun özünə qayıdar”. (əl-Buxari, 6040; “Ədəbul-Mufrad” 432; Əhməd, 5/ 181)

عَنْ أَبِي ذَرٍّ، سَمِعَ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ: مَنِ ادَّعَى لِغَيْرِ أَبِيهِ وَهُوَ يَعْلَمُ فَقَدْ كَفَرَ، وَمَنِ ادَّعَى قَوْمًا لَيْسَ هُوَ مِنْهُمْ فَلْيَتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ، وَمَنْ دَعَا رَجُلًا بِالْكُفْرِ، أَوْ قَالَ: عَدُوُّ اللَّهِ، وَلَيْسَ كَذَلِكَ إِلا حَارَتْ عَلَيْهِ.

Əbu Zərr (Allah ondan razı olsun) Peyğəmbərin (salləllahu aleyhi və səlləm)  belə dediyini eşitmişdir: “Hər kim bi­lərəkdən doğma atasının deyil, başqa birisinin oğlu olduğunu iddia edər­sə, küfr etmiş olar. Kim özünün heç bir qohumluq əlaqəsi olmadığı bir qə­bi­lə­yə mənsub olduğunu iddia edərsə, qoy Cəhən­nəmdəki yerini tut­­sun. Kim də bir adamı küfrdə ittiham edərsə, yaxud “Ey Allahın düşməni” deyər­­sə, əgər belə deyilsə, (bu ittiham) onun özünə qayı­dar”. (əl-Buxari “Ədəbul-Mufrad” 433. əl-Albani səhih olduğunu bildrmişdir).

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الصَّبَّاحِ بْنِ سُفْيَانَ أَخْبَرَنَا عَلِىُّ بْنُ ثَابِتٍ عَنْ عِكْرِمَةَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ حَدَّثَنِى ضَمْضَمُ بْنُ جَوْسٍ قَالَ قَالَ أَبُو هُرَيْرَةَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ « كَانَ رَجُلاَنِ فِى بَنِى إِسْرَائِيلَ مُتَآخِيَيْنِ فَكَانَ أَحَدُهُمَا يُذْنِبُ وَالآخَرُ مُجْتَهِدٌ فِى الْعِبَادَةِ فَكَانَ لاَ يَزَالُ الْمُجْتَهِدُ يَرَى الآخَرَ عَلَى الذَّنْبِ فَيَقُولُ أَقْصِرْ. فَوَجَدَهُ يَوْمًا عَلَى ذَنْبٍ فَقَالَ لَهُ أَقْصِرْ فَقَالَ خَلِّنِى وَرَبِّى أَبُعِثْتَ عَلَىَّ رَقِيبًا فَقَالَ وَاللَّهِ لاَ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكَ أَوْ لاَ يُدْخِلُكَ اللَّهُ الْجَنَّةَ. فَقُبِضَ أَرْوَاحُهُمَا فَاجْتَمَعَا عِنْدَ رَبِّ الْعَالَمِينَ فَقَالَ لِهَذَا الْمُجْتَهِدِ أَكُنْتَ بِى عَالِمًا أَوْ كُنْتَ عَلَى مَا فِى يَدِى قَادِرًا وَقَالَ لِلْمُذْنِبِ اذْهَبْ فَادْخُلِ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِى وَقَالَ لِلآخَرِ اذْهَبُوا بِهِ إِلَى النَّارِ ». قَالَ أَبُو هُرَيْرَةَ وَالَّذِى نَفْسِى بِيَدِهِ لَتَكَلَّمَ بِكَلِمَةٍ أَوْبَقَتْ دُنْيَاهُ وَآخِرَتَهُ.

Əbu Hureyra (Allah ondan razı olsun) demişdir: “Allah Elçisinin (salləllahu aleyhi və səlləm) belə buyurduğunu eşitdim: “İs­rail oğulları arasında (işində) səy gös­tə­rən iki nəfər var idi. Onlar­dan biri günah işlər gö­rür, digə­ri isə çoxlu ibadət edirdi. Abid adam hər dəfə o birisinin günah işlətdiyini görən­də ona: “Əl çək, (bu günahdan)!”– de­yər­di. Bir gün onun günah iş­lətdiyini görüb yenə ona: “Əl çək, (bu günahdan)!”– dedi. O da belə cavab verdi: “Rəb­bimlə məni yalnız burax. Olmaya, mənim üstümə nəzarətçi qo­yulmusan?” Onda abid dedi: “Vallahi, Allah səni bağışlamayacaq yaxud Allah səni Cən­nətə salmayacaq.” Nəhayət, (ölüm mə­ləyi) onların canını aldıqdan sonra hər ikisi aləm­lərin Rəbbi olan Allahın hüzu­runa gətirildi və Allah abidə: “Sən Mənim nə qərar ve­rə­cəyimi bilirdinmi?! Yoxsa, Mənə mane ola biləcəyini düşünürdün?!”– dedi. Günahkara isə: “Get, Mənim mərhəmə­tim sayəsində Cənnətə da­xil ol!”– dedi. Sonra abid barədə belə bu­yurdu: “Aparın bunu, Cəhən­nəmə!” Əbu Hureyra t dedi: “Canım Əlində olan Allaha and olsun ki, o, dediyi bir kəlmə ilə həm dünyasını, həm də Axirətini məhv elədi!” (Əbu Davud, 4901, 4903; İbn Hibban, 5712; Əhməd, 8275, 8292; əl-Albani “Mişkətul-Məsabih” 2347, “Tahavi Əqidəsinin Şərhi” səh. 357, “Sahihul-Cəmius-Sağir” (№ 4455 səhih olduğunu bildirmişdir).

PAYLAŞ: